Astrid Bussink (1975) studeerde aan de ArtEZ Hogeschool voor de Kunsten Enschede en aan de Edinburgh Universiteit in Schotland. Tijdens haar studie maakte zij de film The Angelmakers (2006) die vervolgens veel prijzen won. Na The Lost Colony (2008) en Mijn Enschede (2010) maakte zij twee jeugddocumentaires: Wolkoorts en Achter de toren. Met deze laatse film won zij een Gouden Kalf op het Nederlands Filmfestival in de catogorie Beste Korte Documentaire.

Floor van der Meulen (1989) studeerde Audiovisual Design aan de Willem de Kooning Academy in Rotterdam en Film & Aesthetics aan The school of Visual Arts in New York City. Snel na het afstuderen maakte ze met KeyDocs en BNN/VARA de lange documantaire Storming Paradise -Over een jonge nederlandse moslim die alles achterlaat om bij de Jihad te gaan. Vervolgens maakte ze met co-filmmaker Thomas Vroege de short film 9 days - Allepo from my window. Momenteel is ze bezig met haar eerste fictie film en onderzoek naar de witte neushoor Sudan. Floor heeft de European Film Award heeft gewonnen in 2016.

Floris-Jan van Luyn (1967) is filmmaker en schrijver. Hij heeft geschiedenis en Chinees gestudeerd. Veel van zijn films en boeken spelen in Azië. Hij is de maker van o.a. Dagboek van een Postduif (2014), De Leegte en het Woord (2012), De Regenmakers (2010), De Onverboden Stad (2008) en Cyberkoelies (2006). Zijn film De Regenmakers won verscheidene prijzen (Rome, Sheffield, Genève, Trento en Leuven). Voordat hij zich vestigde als filmmaker was hij werkzaam voor NRC Handelsblad, als correspondent in China, redacteur en columnist.

Ingeborg Jansen (1965) maakt documentaires waarin ze ‘grote' onderwerpen uitzoekt op de vierkante millimeter. Zonder oordeel, observerend. Vaak kiest ze als regisseur voor één plek om haar camera op te richten. Daarbij laat ze zich overvallen door de mensen die ze daar ontmoet en zoekt ze naar nuances en de humor in het kleine. Voorbeelden daarvan zijn haar documentaires Hoger dan de Kuip (een van de beste 10 televisiemomenten van 2011 volgens DWDD), Bijna 18 (IDFA 2013), en Chicagoblok, stories from the elevator (2008).

Menno Otten (1984) studeerde in 2009 af in Regie aan de Nederlandse Filmacademie. Tijdens zijn studie ontwikkelde hij een persoonlijke stijl van documentairefilms, resulterend in films als Time Within Time (2009), Via Dolorosa (2013) en Face to Face (2014). ). Alle drie de films wonnen meerdere internationale prijzen en werden vertoond op festivals over de hele wereld. Naast documentaires regisseerde Menno video-installaties.

Jeroen groeide op in Kenia en heeft in India, Zuid-Afrika en Engeland gewoond. Zijn internationale achtergrond schijnt door in zijn films. Met zijn eerste lange documentaire Wavumba - Zij die naar vis ruiken, over twee Keniaanse vissers, won hij de 'Best New Documentary Director Award' bij Tribeca.

Jona studeerde in 2008 af van de School voor Journalistiek in Utrecht waarna hij een jaar werkte als verslaggever voor RTV Utrecht en de VPRO. Geïnspireerd door de filmische benadering van onderwerpen bij de VPRO, deed hij aanmelding voor de Filmacademie. Zijn derde jaars Filmacademiedocumentaire 'Wie Niet Hard Is Is Gezien' won de Megaherz Filmschool Award 2013 op het DOK.fest München. In het laatste jaar van zijn studie aan de academie maakte Jona de documentaire 'Ik'. Daarmee won hij de VPRO Award. Op het moment werkt hij aan zijn debuut 'De Alchemisten'.

Kim Brand studeerde in 2009 af aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht met de korte documentaire De Zorgfabriek (17’). Deze film werd geselecteerd voor de studentencompetitie van IDFA 2009 en leverde haar een Wildcard van het Filmfonds op. Daarmee maakte zij Wat de kat ziet (2011, 19’), die werd genomineerd voor een Gouden Kalf op het Nederlands Filmfestival. Haar vervolgfilm was Among Women (2012, 50’) over de initiatie van twee meisjes in Zambia.

In 2012 studeerde Laura Hermanides (1988) af aan de Filmacademie met een essayistisch generatieportret: Wij zijn er klaar voor. Na de academie besloot ze minder te willen construeren in haar films en meer te observeren. Haar volgende films Geef me ’s ongelijk en Maatschappijleer waren daarin de volgende stap. Bij haar volgende film Uit liefde wil ze dit verder uitwerken.

Marinka de Jongh studeerde in 2012 af aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht met haar documentaire Mijn lieve Kankerhond. Een film over baasjes van huisdieren met kanker. Deze film draaide op diverse festivals en werd uitgezonden door de VPRO. Op dit moment is Marinka er klaar voor om weer van zich te laten horen. En dat doet zij dan ook gelijk met twee films, Hoofd vol dromen met Een van de jongens en de korte documentaire Deze zomer is van mij over een groep mensen met een verstandelijke beperking die een week naar Spanje gaat. Binnen haar films vindt ze het een uitdaging om mensen in de meest kwetsbare situaties te vangen.

Mea Dols de Jong (1988, Amsterdam) studied Philosophy and Physics before turning to the world of documentary filmmaking. Her graduation film If Mama Ain't Happy, Nobody's Happy had its international premiere at the International Documentary Festival Amsterdam (IDFA), was critically acclaimed by the press and over 17 international awards, a.o. Best Short Documentary Slamdance Film Festival en Best Short Documentary Message to Men Film Festival. At the moment she is - besides her work as a documentary film maker - running the new content-video department of NRC, one of The Netherlands' leading newspapers. In 2016 Variety named Mea Dols de Jong as one of the 'Top 10 European Filmmakers to Watch'.

Nathalie Crum (1986) studeerde in 2007 af aan de docentenopleiding van de Academie Beeldende Kunsten Maastricht. Na werkzaam te zijn geweest als fotograaf en als begeleidster van mensen met een verstandelijke beperking, besloot zij verder te studeren aan de Nederlandse Filmacademie Amsterdam.

Tijdens deze studie liep zij een jaar lang stage bij het televisieprogramma De Wilde Keuken van Wouter Klootwijk en studeerde in 2014 af met de documentaire Vaderland. Vlak hierna nam Nathalie deel aan de Kids & Docs Workshop 2015 dat leidde tot de jeugddocumentaire Tien. In datzelfde jaar regisseerde zij haar eerste lange documentaire De vier winters van Theo van den Boogaard voor NTR Het Uur Van De Wolf.

Niels van Koevorden (1984) studeerde in 2010 af aan de Nederlandse Filmacademie met Winterslaap in Lukomir (30', VPRO Docu Award). Daarmee won hij de Wildcard van het Nederlands Filmfonds, waarmee hij Ik stond erbij (2012) maakte. Zijn eerste lang documentaire Ne me quitte pas (106'), in co-regie met Sabine Lubbe Bakker, heeft sinds de première op IDFA 2013 vele internationale prijzen in de wacht gesleept. Samen hebben zij ook Kom hier dat ik u kus (2020) geregisseerd.

Niels werkt ook als cameraman voor zowel documentaire- als fictiefilms.

Renko Douze (1986) studeerde in 2010 af als documentaireregisseur aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. Hij studeerde af met de film Heen en terug (2010, 23'), die voor verschillende internationale fetivals werd geselecteerd. Met deze film legde hij de basis voor wat hij het liefste doet: met grote precisie een licht schijnen op de schoonheid die met een haastige blik aan de aandacht ontsnapt. Na zijn afstuderen was hij een van de oprichters van Een van de jongens, waar hij sindsdien als regisseur-producent aan verbonden is.

Op 15 jarige leeftijd vluchtte Wiam (1982) uit zijn thuisland Irak. Daar was filmmaker worden nooit een mogelijkheid voor hem, maar eenmaal in Nederland ontdekte hij dat hij kunstenaar is. Dans hielp hem zijn plek te vinden in deze samenleving, maar het was het filmmaken dat uiteindelijk zijn hart stal. In 2008 studeerde hij af van de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht als fictie regisseur. Sindsdien maakte hij meerdere fictiefilms; Arezo (50’), Broken Promise (10’), Sophie (10’) & Stay (10’). Samen met Een van de jongens werkt hij nu aan zijn eerste documentaire.

Tom Fassaert debuteerde met de documentaire De engel van Doel (2011), over een klein Belgisch dorpje dat dreigt gesloopt te worden. De documentaire ging tijdens de Berlinale in première, is wereldwijd op meer dan 50 festivals vertoond en won veel internationale prijzen. Met zijn tweede documentaire, A Family Affair (2015), onderzoekt Tom de ingewikkelde relaties binnen zijn eigen familie. Het was de openingsfilm van het IDFA in 2015, waar Tom ook de prestigieuze Prins Bernhard Cultuur Fonds Documentary Award ontving voor zijn werk. Na het winnen van de Special Jury Award op het IDFA reisde de film de hele wereld over en won veel prijzen. Voor zijn nieuwe project slaat Tom de handen ineen met Een van de jongens om een vervolg te maken op zijn vorige werk. Met Tussen Broers onderzoekt Tom de relatie tussen zijn vader Rob en diens broer René.

Wieke Kapteijns (1990) is een Nederlandse documentaireregisseur en archief researcher. Na zijn studie (Public) History richtte hij zich op het gebruik en hergebruik van archiefmateriaal in creatieve documentaires. Hij regisseerde verschillende internationale YouTube-series over de Tweede Wereldoorlog, maar de laatste tijd is hij overgestapt op lineaire documentaires. Met Als ze er niet is maakte hij een zeer persoonlijke film over zijn moeder, die hij op zesjarige leeftijd verloor, waarbij hij haar beeld samenvoegde met behulp van foto's, archief materiaal, voorwerpen en homevideo's. Kapteijns doet ook archiefonderzoek voor documentaires van anderen en levert vaak een bijdrage aan de eindredactie.